Yürüyüşe çıktığım her zifirilikte kendimi kaybetmekten korkuyordum hep. Bilmezdim o dinginliğin yarattığı zihinsel kıvılcımların çakralarımdan fışkıracağını. Yada bilmezdim bir köpeğin gecenin 3ünde bana yoldaşlık edeceğini. Kaldırımın parke taşlarını saymayı bırakalı kaç kaldırım değiştirdim bilmiyorum. Tek bildiğim evimden çok uzakta olduğum. Geri dönemeyişlerimin bahanelerini hep soğuk havaya katıştırarak ısınmaya çalıştım, olmadı. Ve yıldızların oluşturduğu o muhteşem gösteriye dalmış olmanın verdiği rehavet belki de bir insanın kitap okuyuşu kadar değerliydi. Zaman akışkandı. Bedenimden süzülen su damlalarının yere düşüşü herbir saniye gibiydi. Saatlerdir duşta oyalanan bir çocuktum ve suda kalmaktan büzüştüm. Her su zerreciğinin tenime etkisi büyük oldu.
Sanki saatlerdir bu kayada oturan ben değilmişim gibi bir his kapladı yine bedenimi. Sanki saatlerdir ben bu lanet olası kayada zehirli bir yosundum da, kimse bilmiyordu. Her gece ay ışığına olan haykırışlarımı kaya bile duymadı. Peki sen nerdeydin? Bu aptal dünyaya varlığını armağan edemeyecek kadar meşgul bir yosunun neresindeydin. Ne zaman gözümü kapatsam ve açsam aynı manzarayla karşılaşmama ümidiyle gözlerimi yıllardır kırpıştırıyor olmam ümidim olduğunu göstermez. Sadece sabırlıyım. Hepsi bu. Bu geceyi diğerlernden ayıran tek şey bu köpek ve bu manzara. Eminim birkaç gün sonra yine bir yürüyüş yapacağım ve bundan yine insanlığın haberi olmayacak. Saatlerce yürüyüp kafa patlatacağım. Sonra kaybolduğumu farkedeceğim ve kimsenin umrunda olmayacak. Tıpkı senin olmadığı gibi.
Kayboluşlarım gecenin karanlığına karışmaktayken sen yıllardır sürdürdüğün dostluk senfonilerine boğulmuşsun. Bunun ilacı yok. Yürüyüşlerin mesela. Kısa mesafe olarak başladığım yolları zombiye dönecek hale gelene kadar uzatıyor olmamın tek bir anlamı var. Biryere ulaşamıyor olmam. Biryere gidemiyor olmam. Orda duramıyor olmam, burda barınamıyor olmam. Zaten son zamanlarda sen de kimsesin. Aslında sen herkessin de, ben hiçbiryerim.
Ben Hiçbiryerim.
