Karanlıklar kaplar gökyüzünü
Göremiyorum artık
O parıltılı yıldızların mabedini..
Gözlerim oyulmuş
Kanar durur..
Beraber bakardık
O yıldızların ötesine
Yatağa uzandığımızda
Taş duvarlarda bile
O parlak geleceği görürdük
Sonra ben senin gözlerine bakardım..
Asıl geleceğimi orada bulurdum.
Ardından dudaklarında kaybolurdum.
Hem de ne kayboluştu o?
O an gözlerimizi kapatırdık,
Çünkü ikimizde o yıldızlara doğru
Küçük bir seyahate çıkardık..
Gökyüzüne yükseldikçe
İnsanlardan uzaklaşırdık
Ve hepsi minik aptal bir detay olarak
Gerimizde kalırdı..
Dünyadaki tek canlı sanki
Sadece bizdik o an.
Büyüne kapılmış şekilde
Mabedimize doğru ilerlerdik
El ele..
Göz göze..
İbadetimiz aşk,
Sembolümüz dudakların..
Mabedin kapısı aralanırdı..
İçerideki parıltılar
Bizleri ölümsüz kılardı
Adım adım ilerlerdik
Kutsallığının önünde
Diz çökerdim..
..
.
Nefessiz kalmanın zorunluluğuyla
Dudaklarını çekerdin..
Bense boynuna sarılırdım..
Kulaklarına o sözcükleri fısıldardım..
O kutsal yazıtlarımızın
En kutsal ayetlerini..
"Seni seviyorum"
"Hep benimle kal, SONSUZA DEK"
"Herşeyim"
..
.
Karanlıklar kaplamış tüm gökyüzünü
Göremiyoruz artık
O parıltılı yıldızların mabedini..
Gözlerim..
Görmüyor bu dünyayı artık..
Hep başım yere eğik..
Akan kalabalığın içinde
Yürümekteyim..
Herşey çok hızlı
Bense çok gerideyim..
Ve duymak istemediğim
O içimdeki ses sesleniyor:
" -Hep fısıldardın ya kulağına?
Sonsuzluk geldi de geçiyor.."
24.10.2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder